The Big Land

Daar zijn we weer! Dit keer vanuit een hotel (het enige hotel) in Churchill Falls, Labrador. Tevens restaurant (het enige restaurant). Leuke bordjes hier. Jagers moeten eerst het bloed van hun laarzen wassen, voor ze hun kamer ingaan, vuurwapens zijn verboden en blijkbaar wordt er veel meegenomen en stuk gemaakt, want overal staat dat je de schade die je aanricht zelf moet vergoeden. Gezellige plek dus.
Na ons vorige bericht zijn we verder omhoog gereden. New Brunswick en Quebec hebben we vrij snel achter ons gelaten. Nou ja snel....het duurde toch al snel zo'n 4 dagen om er doorheen te rijden. En gisteren hebben we dan de provincie Newfoundland & Labrador bereikt. Vanaf Baie Comeau zijn we gisterenmorgen de highway 389 opgereden. Na zo'n 550 kilometer gaat de 389 over in de 500, oftewel de Trans Labrador Highway. Het is meteen ook de enige weg die omhoog gaat en de weg is deels geasfalteerd en deels gravel. Soms rijdt de gravel trouwens fijner dan het asfalt met al z'n gaten en scheuren, al zijn we heel blij met onze Dodge die we vaak op 4WD zetten. Pap, we hebben een heel geschikte plek voor BJ gevonden! Kan hij weinig kwaad aanrichten, want behalve wat elanden hier en daar is er geen kip te beleven. Die elanden blijven zich overigens voor ons verstoppen, maar iedereen zegt tegen ons dat we ze zeker gaan zien in Newfoundland. Hennie heeft er trouwens weinig vertrouwen in. We kunnen natuurlijk altijd nog een "op zoek naar elanden tocht" boeken, want die schijnen er wel te zijn.
Labrador is ongelofelijk uitgestrekt en ruig. Veel bossen, meren, bossen, rivieren, bossen en hadden we "bossen" al genoemd? Af en toe zien we een minder fraaie uiting van menselijke activiteit, zoals mijnbouw of electriciteitswinning. Aan natuurbehoud doen ze hier niet zo erg.... Dat bleek ook in ernstige mate toen we zojuist een groepje zwarte beren tegenkwamen. Na het eerste enthousiasme van de aanblik van zo'n grote, zwarte jongen, bekroop ons de schaamte. Ze deden zich namelijk uitgebreid tegoed aan het vuilnis dat er gestort was. We hebben er vier gezien, op een vuilnisbelt. Dichtbij, dat wel. Ze kwamen even aan onze auto snuffelen, dus ECHT dichtbij. Hennie was een filmpje aan het schieten vanuit ons open dak, maar die wist niet hoe snel ze weer naar binnen moest komen toen bruintje beer naar onze auto kwam sloffen. Leuk filmpje geworden, dat dan wel.
Morgen leggen we de laatste 295 kilometer van deze in totaal 1100 kilometer lange weg af, naar Happy valley Goose bay (wij hebben het ook niet verzonnen...). Dinsdag nemen we de ferry voor een vaart van zo'n 15 uur, nog verder omhoog naar Cartwright. Daarna rijden we verder door Labrador en steken we na een paar dagen over naar Newfoundland. Dat schijnt prachtig te zijn, volgens de locals die we al ontmoet hebben, dus we zijn zeer benieuwd!
Leuk ook om een reactie op ons vorige bericht van ome Jan en tante Minie te lezen (en van alle anderen ook natuurlijk...)! Die zijn ook in de buurt.....Vancouver Island. Maar 6400 kilometer verderop. We hebben trouwens een tip voor oom en tante: Telegraph Cove op Vancouver Island, Stubbs whalewatching. Geweldige ervaring! Leuk ook om te lezen dat jullie hetzelfde muggenspul gebruiken als wij (Off). Mocht je last hebben van jeuk: Benadryl. Ook goed spul, wel verboden in Nederland. Hennie slaat even een voorraadje in voor ze terug komt.
That's all folks! Wij gaan lekker verder en wensen jullie ook het beste.