Even terug in de bewoonde wereld!

Nou....die flinke wandeling die kwam er zondag. En de zere beentjes ook (zie vorig verslag). We begonnen zondagochtend op tijd aan de 11 kilometer naar laguna Torre. We zouden maar 250 meter stijgen en dat is natuurlijk prima te doen. Maar ja, als je die meters stijgt, vervolgens weer daalt, dan weer stijgt, daalt, stijgt......dan wordt het ineens toch een erg pittige wandeling. En omdat het die nacht erg stormachtig was geweest en er dreigende wolken hingen, hadden we de thermopakjes maar weer aangedaan en de regenpakken in de rugzak meegenomen. Op zich altijd een slim plan hier, maar zondag waren ze echt niet nodig. De wolken verdwenen snel, om plaats te maken voor stralend warm weer. En dan is het zweten in zo'n thermopakje.
Maar goed, de tocht was zwaar maar prachtig. Het meer aan het eindpunt met uitzicht op de cerro Torre en een gletsjer waren een fraaie beloning voor de inspanning. Na weer een beetje bijgekomen te zijn, moesten we natuurlijk ook die 11 kilometer weer terug. En omdat het zo warm was, hadden we aan onze 2 liter water eigenlijk niet genoeg. Dat was dus behoorlijk afzien. Bij aankomst in het dorp hebben we eerst veel gedronken, toen een warme douche genomen, even een tukkie gedaan en onszelf daarna getrakteerd op een echt overheerlijke maaltijd in een bistro in de buurt. Hennie had een vegetarisch curryprutje met rijst en een flan na (dat is een typisch Argentijns nagerecht, een soort pudding met caramelsaus) en ik had een heerlijk stuk gegrild rundvlees met mosterdsaus en rösti, met als toetje citroengranita met kruimels van sinaasappelkoekjes. Daarbij dronk ik een lokaal biertje, wij samen een grote fles water en na afloop koffie. Kosten: €28. Echt een topdiner en welverdiend na die zware tocht. En oké, de calorieën die we verbrand hadden, zaten er meteen weer aan.
Maandag was het opnieuw prachtig weer en vertrokken we in de ochtend naar onze volgende stek, El Calafate. Het was superhelder, zodat we nog heel lang konden nagenieten van de Fitz Roy bij El Chalten. Toen we in El Calafate waren, toch hemelsbreed zeker 120 kilometer verder, zagen we 'm nog. Omdat we op tijd waren wilden we even wassen in de plaatselijke wasserette, maar helaas was door de storm in sommige delen van de stad de stroom uitgevallen en deels ook het water. Dat wast lastig natuurlijk. Maar een dag later konden we onze kleren gelukkig in de ochtend afgeven aan een aardige wasmevrouw en diezelfde avond schoon, fris en keurig opgevouwen weer ophalen. Hier doen ze de was voor je en kun je niet, zoals we gewend waren uit Canada, het zelf even doen. Wel net zo handig, deze manier.
Verder hebben we dinsdag een vogelreservaat aan de rand van El Calafate bezocht. Het stikte er van de mooie vogels die we niet kennen en er zaten zelfs flamingo's. Volgens Hennie gaat op één poot staan hier niet lukken, want dan waaien ze zo om. Die wind is echt onvoorstelbaar en heeft gedurende deze vakantie al voor vele hilarische taferelen gezorgd. Ook was er een roofvogel die er helemaal niet van gediend was dat wij blijkbaar zo dicht langs zijn nest liepen, want die ging volop in de verdediging. Omdat ik voorop liep, was ik de klos. Het beest zeilde vlak voor mijn gezicht langs en bleef vervolgens vlak boven mijn hoofd hangen. En maar schel piepen ondertussen. Hennie liep ongeveer 10 meter achter mij en lag helemaal in een deuk. Had ik ook gedaan als het haar was overkomen natuurlijk. Een gebukte, heel snel lopende Els met een lawaai makende roofvogel boven haar hoofd te fladderen, zal inderdaad een komisch gezicht geweest zijn.
Woensdag hebben we de beroemde gletsjer Perito Moreno bezocht. Die ligt in het nationale park, zo'n 80 kilometer verderop. De Perito Moreno heeft een facade van maar liefst 10 kilometer breed en is heel erg hoog. Hij is beroemd vanwege het formaat, maar vooral vanwege de brokken ijs die er met grote regelmaat vanaf vallen. Langs de gletsjer zijn een soort wandelpaden met trapjes en balkons aangelegd. Je kunt er echt uren rondlopen, kijken en vooral luisteren naar het gekraak en geknal van het vallende ijs. Omdat het voor de verandering heel hard waaide, koud was en zelfs wat miezerde, zijn we geen uren gebleven, maar wel lang genoeg om er goed van te kunnen genieten. Als afronding hebben we een boottocht gemaakt langs de noordzijde van de gletsjer. Omdat je dan op het niveau van het water bent (zo laag kom je lopend niet), kun je pas echt ervaren hoe ontzettend hoog en imposant die ijsmuur is. Ondanks het weer, was het echt een topdag!
Een beetje nerveus werden we wel van het niveau van de benzine in de tank van de auto en het voor ons onbegrijpelijke gedoe dat er gaande was bij de 2 tankstations in El Calafate. Soms waren ze dicht, soms stonden er enorme rijen en uitleg kregen we alleen in het Spaans. Maar goed, we konden dus al bijna 2 dagen niet tanken en met nog een dag te gaan met auto, is dat toch wel jammer natuurlijk. Uiteindelijk bood een Engels sprekende taxichauffeur uitkomst. Hij vertelde dat er een staking gaande was bij het depot waar de benzine vandaan moet komen, maar dat 1 van de 2 tankstations wel benzine had, maar dat je daarvoor aan moest sluiten in een lange rij. Dat hebben we dus maar gedaan en enige tijd later zat het tankje weer vol. Toch was het een tafereel dat je in Nederland niet snel zult zien, lange rijen voor het tankstation en mensen die auto's weer moeten aanduwen nadat ze zijn volgegooid.
Donderdag konden we dus gewoon met de auto op pad en vertrokken we richting Lago Roca, waar prehistorische rotsschilderingen te zien zijn. En we hebben ze gezien. Heel goed zelfs, want je kon er gewoon bij- en als je zou willen, aankomen. Geen bescherming, geen toezicht, helemaal niets. Beetje raar.
Op de terugweg hebben we een aantal gaucho's aan het werk gezien. Dat zijn de veedrijvers, die hier op paarden geboren lijken, zo handig zijn ze ermee. De ene groep was op stap met een kudde koeien en de andere met geschoren schapen. Die laatste groep kwam bij een enorme estancia vandaan, een soort boerderij. Er stonden ook nog heel veel schaapjes te wachten op een scheerbeurt. Hier komt de merinowol vandaan, dus er stond voor een kapitaal achter het hek.
Morgen (vrijdag) vertrekken we voor 3 dagen naar Torres del Paine, het beroemde nationale park in Chili. We hebben al Argentijnse pesos gewisseld voor Chileense en we zijn ineens een stuk rijker. Die Chileense hebben er zomaar 2 of 3 nullen bij. We denken dat we de komende dagen volledig onbereikbaar zijn. Het lijkt ons sterk dat er in de wildernis mobiel netwerk is en wifi zal er in onze eenvoudige refugio zeker niet zijn. Oftewel: voorlopig adios!