Torres, blaren en oordoppen

Heerlijk relaxend op onze hotelkamer, schrijven we dit volgende verslag. Dit hotel is een soort eco/yoga/macrobiotisch hotel, waar je de dag kunt beginnen met lachtherapie. Gaan we niet doen. Het was niet al te duur en ligt mooi centraal en dergelijke argumenten tellen bij deze globetrotters zwaar mee. Dan nemen we muziek met walvisgeluiden op de gang maar voor lief.
Morgenmiddag stappen we voor 5 dagen aan boord van de Via Australis. We gaan een cruise maken door de Chileense fjorden, doen ondertussen allerlei excursies en als het meezit maken we een landing op Kaap Hoorn. Dat kan in ongeveer 70% van de gevallen. In de andere gevallen is het weer te slecht en de zee te ruw. Als het niet lukt, hebben we waarschijnlijk een zeer bedroefde Hennie aan boord, want van alle dingen die we zouden gaan doen, is de landing op Kaap Hoorn hetgeen waar ze het meeste naar uitziet. Maar degene die contact met ons wil opnemen, moet dat snel doen, want van morgenmiddag tot zaterdagmiddag zijn we volledig onbereikbaar. Geen mobiel netwerk en geen wifi.
Maar goed, de afgelopen dagen hebben we doorgebracht in het nationale park Torres del Paine in Chili. Vrijwel alle bezoekers doen daar een meerdaagse trekking rondom het hele of een deel van het massief, de torres. De torres zijn 3 granieten torens, die hoog boven het landschap uitsteken. Maar geen meerdaagse trekking voor ons. Wij kozen voor een vaste overnachtingsplek en het van daaruit ondernemen van dagtochten.
Vrijdagochtend werden we vrij vroeg opgehaald en vertrokken we met de bus naar Chili. Eerst de Argentijne grens: lange rij, nors kijkende mannen in uniform en wat stempels in het paspoort. Toen een paar kilometer verder de Chileense grens: lange rij, iets minder nors kijkende mannen, stempels en een grondige check van de bagage. Stel je voor dat je een Argentijnse appel mee de grens over probeert te smokkelen! Of een doosje eieren. Dikke boetes. Gelukkig wisten wij dat en hadden we dus geen smokkelwaar bij ons.
Toen we het park naderden, zaten de 3 torres verstopt achter de wolken. Toen we dichterbij kwamen, werden ze een heel klein beetje zichtbaar. Overigens was de rest van het landschap ook weer prachtig.
Onze accommodatie voor 3 nachten was een zogenaamde refugio. We hadden op internet gezocht naar mogelijkheden om in het park te overnachten en die zijn er genoeg. Maar we schrokken ons helemaal de pleuris van de prijzen. Zo`n 300 euro voor een nacht is heel normaal. Nou, voor ons dus niet. We kozen voor een refugio, een soort jeugdherberg. Van oorsprong waren refugio`s een soort schuilhutten in de bergen en er liggen er dan ook een aantal verspreid door het park. Die lui die zo`n trekking doen, zeulen vaak met hun enorme rugzak van refugio naar refugio.
Vantevoren wisten we niet precies wat we ons ervan voor moesten stellen, maar dat viel enorm mee. We sliepen op een kamer met 3 stapelbedden, waarvan wij er dus 1 in gebruik hadden. Omdat de meeste mensen op trektocht zijn, hadden we elke avond andere kamergenoten. Dat varieerde van een Aziatisch stel, 2 Limburgse snurkmeneren, wat spaanstalige trekkers tot een compleet gezin uit Canada. Omdat er 4 van die kamers naast elkaar lagen en de muren niet tot aan het plafond doorliepen, waren we blij met de oordoppen die we hadden meegenomen. Heel blij. Gelukkig zijn de meeste mensen na een dag lopen door de bergen hartstikke moe en gaan ze op tijd naar bed. Maar ook op tijd op, dus het geroezemoes begon rond een uur of 7.
Het sanitair was uiteraard gedeeld, maar echt ontzettend schoon en goed. We hebben nooit op een vrije douche hoeven te wachten en hoe vroeg of laat we ook gingen douchen, het water was lekker warm. Echt top. Dan was er een soort bar, waar je ook rustig mocht zitten zonder iets te bestellen en waar het nuttigen van je eigen versnaperingen ook geen punt was. Het personeel was ontzettend relaxed en aardig. Bij de bar was een eetzaal, waar we ontbijt en diner kregen. Ook dat was prima. Hennie had zich voor de zekerheid maar opgegeven als vegetarier en dat was niet altijd zo`n succes. Als hoofdgerecht kreeg ze 2 keer een nogal onduidelijke, rijstachtige, muffe substantie die vast heel gezond, maar ook niet te pruimen was. Gelukkig zat er ook altijd wel wat anders bij, zoals pasta of aardappelpuree. De soep en het toetje waren altijd prima.
Ook kregen we dagelijks een lunchbox mee, die was gevuld met: een flesje sap, een zakje noten, fruit, een brownie, een mueslireep en een sandwich. En die laatste waren echt ENORM. Hennie had de eerste dag een sandwich van zeker een halve kilo en dat is niet overdreven. En lekker hoor.
Oftewel: de refugio overtrof onze verwachtingen en is zeker een aanrader voor iedereen die Torres del Paine wil bezoeken. En als je gek bent op wandelen in de bergen moet je dat zeker gaan doen!
Zaterdag begonnen we met een wandeling naar Los Cuernos, een bergmassief dat uit twee verschillende soorten en kleuren steen bestaat. Heel bijzonder. De wandeling was niet bijzonder lastig, maar wel lang. En omdat we laat waren vertrokken, veel van het uitzicht hadden genoten en op tijd terug moesten zijn voor het eten, hebben we het eindpunt net niet gehaald. Maar Los Cuernos hebben we prachtig gezien.
Zondag hebben we elk een eigen programma gedaan. We wilden samen naar de mirador (uitzichtpunt) van de torres lopen, maar Hennie had nog zoveel last van haar voeten en benen van de wandeling van de dag ervoor, dat ze het niet zag zitten. Terecht, want het is een pittige tocht. Maar omdat de mirador DE plek is in het park die je gezien moet hebben, vond ze dat ik er vooral wel heen moest gaan. En dat wilde ik ook heel graag, dus heb ik het gedaan. En Hennie is lekker een paar uur gaan paardrijden en heeft daardoor weer heel andere kanten van het park gezien en zich uitstekend vermaakt.
De wandeling naar de mirador is op zich maar 9 kilometer, maar in die 9 kilometer stijg je 750 meter. Nu weet ik dat er mensen zijn die hun hand daar niet voor omdraaien, maar daar ben ik er bepaald geen van. Het was echt afzien. Zeker de laatste 800 meter, want die gaan ontzettend steil omhoog. Ik was echt stuk, maar ik wilde het perse halen en dan zet Elsje de tanden op elkaar en gaat stug door. Stap voor stap en in mijn eigen tempo ben ik naar boven geklauterd en heb ik met eigen ogen kunnen aanschouwen, waarom dit de plek is die je gezien moet hebben. Een werkelijk fenomenaal uitzicht!
En dan moet je dus dat hele stuk weer terug. Stijgen is lastig, maar dalen niet minder. Het pad bestond vaak uit zand, gravel en steentjes en daar kun je prachtig op uitglijden. Met maar een valpartij denk ik aardig onder het gemiddelde gebleven te zijn. Ik was om 8.30 vertrokken en om 19 uur weer terug in de refugio. Doodmoe, zere voeten, blaren, maar heel trots en voldaan. Wat een tocht!
Vanmorgen (maandag) dachten we dat we met een bus van Torres del Paine naar Punta Arenas zouden gaan, maar dat bleek een taxi te zijn. Wel zo comfortabel en snel. En ach.....dit hebben we maanden geleden al betaald, dus daar voelen we nu toch niets meer van....;-).
Tijdens deze reis hebben we al meerdere malen condors gezien. Soms laag, soms hoog cirkelend in de lucht. Altijd een machtig gezicht. En stiekem hoop je dan dat je een keer een condor van dichtbij, op de grond kunt zien. En vandaag is dat meer dan gelukt! Onderweg zagen we vlak langs de weg maarliefst 5 condors en een handvol kleine (in verhouding met die condors dan) roofvogels eten van een dood schaap. Onze chauffeur vond het ook zo bijzonder, dat hij er zelf ook foto`s en een filmpje van maakte. Prachtig gewoon.
Het is een raar idee dat het bijna kerst is. Hier en daar staat er wel een verdwaalde kerstboom, maar wij missen alle gevoel van kerst. Ondanks dat, wensen we jullie hele fijne kerstdagen toe!