Peninsula Valdez en Punta Tombo!

Vorige keer verlieten we jullie in warm Buenos Aires, van waaruit we maandagochtend heel vroeg naar Trelew zijn vertrokken. Toen we daar aankwamen, stond onze huurauto al op ons te wachten. Een Ford Ka, die er qua interieur uitziet alsof hij antiek is, maar die echt van begin 2010 is. Vanuit Trelew vertrokken we door een werkelijk desolaat landschap richting Peninsula Valdez. Het landschap was vlak, begroeiing laag en heel veel stof. De weg was trouwens prima.
Onderweg kwamen we langs Puerto Madryn, een redelijk grote plaats waar we zijn gestopt voor wat boodschappen en benzine. Hier willen we dus echt niet wonen! Het plaatsje kon zo ingetekend worden in een stripalbum van Lucky Luke. Stoffige straten, veel wind, krakkemikkige huizen en wat nors kijkende mensen. We moesten wel lachen om een groepje mannen dat aan het schoffelen was. Stof schoffelen, want iets groeien deed er niet. Maar ze hebben werk, zullen we maar zeggen.
Vervolgens reden we het peninsula op. Valdez is een beschermd natuurreservaat en natuurlijk moesten we daarvoor betalen. Bijna 4x zoveel als een Argentijn, maar dat mag de pret niet drukken. Onderweg zagen we al guanacos, een soort lama maar dan leuk en zonder spuug. Bij aankomst in Puerto Piramides konden we gelukkig meteen ons appartement in. Simpel, maar prima en met uitzicht op de zee.
Puerto Piramides is DE plek om tussen september en december walvissen te bekijken en daar is dit ietwat toeristische plaatsje dan ook helemaal op ingesteld. En dat lieten wij natuurlijk niet aan ons voorbij gaan! De walvissen die hier in die periode werkelijk met honderden tegelijk verblijven zijn Zuidkapers. In de baai voor Puerto Piramides worden de jongen geboren en als die voldoende gegroeid zijn, keren ze terug naar Antarctica. Volgens de mensen hier zijn er nu nog maar een paar, maar wij hebben er nog nooit zoveel tegelijk en zo dichtbij gezien. Echt een onvergetelijke ervaring. Overal om ons heen waren moeders met jongen en we hebben zelfs walvissen zien springen. Wel in de verte, maar toch. De walvissen lagen soms tegen onze boot aan of zwommen er onderdoor. Toen we na dik een uur teruggingen, vonden we het allebei hartstikke jammer. We hadden nog uren tussen die prachtige reuzen willen dobberen. Echt geweldig!!!
Dinsdagochtend waren we vroeg wakker en wederom was het stralend weer. Geen jas mee, geen regenkleding mee, geen trui mee.......heel dom van ons bleek later die dag..... Met ons Fordje vertrokken we voor een tocht van ruim 200 kilometer over de onverharde weg die helemaal rond het schiereiland gaat. Vrijwel direct zagen weer die guanocos, die wel wat schuw zijn (en dus lastig op de foto te krijgen). En toen Hennie een mara zag, was ze helemaal blij. Voor iedereen die nu denkt....mara?......wij wisten ook niet wat de naam van die beestjes was, maar hebben het net even opgezocht. Mara's dus. Ze zien eruit als een soort kruising tussen een haas en een klein hert. Grappige beestjes. Ook zitten hier een soort kleine struisvogels, waarvan we er een heleboel gezien hebben.
Onze eerste stop was wat teleurstellend. Punta Delgado is het meest oostelijke punt van het schiereiland en daar zit een grote kolonie zeeolifanten en er is een restaurant. En wij hadden ondertussen wel zin in koffie. Optimistisch stapten we de auto uit, waar meteen een aardige Argentijn onze kant op kwam. Helaas kwam hij vertellen dat het restaurant pas om 12 uur open zou gaan en wij stonden daar iets na 10 uur. Helaas geen koffie dachten wij toen, maar ook geen zeeolifanten bleek. Ik had al in een reisgids gelezen dat de eigenaar van het restaurant zichzelf ook als de eigenaar van de kolonie beschouwt. En dat klopt, want we mochten er niet heen. Balen dus.
Op naar de volgende stop, zo'n 40 kilometer verder. En jawel.....daar lagen heel veel knotsen van zeeolifanten op het strand! En die lagen daar maar een beetje te liggen en af en toe wat geluid te maken, dat zich het beste laat omschrijven als een hele natte scheet. Sorry, dat is echt zo. Als ze over een aantal maanden jongen hebben, kun je hier orca's zien die het strand op komen om die jongen te vangen. Check youtube, echt spectaculair.
Toen we een stukje verder reden kwamen we bij een punt waar heel veel pinguïns zaten. Die zijn ook echt heel koddig om te zien en het leuke was, dat ze zich echt niets van ons aantrokken.
Aangekomen op het meest noordelijke punt, heel toepasselijk heet dat Punta Norte, zagen we opnieuw zeeolifanten en 3 zeeleeuwen. Wederom imposant, zeker omdat meneer zeeleeuw mevrouw zeeleeuw het hof aan het maken was. Die had duidelijk zin om orcasnackjes te produceren. En tot slot zagen we bij Punta Norte nog een gordeldier. En rennen dat die deed, echt hilarisch. Blijkbaar houden deze dieren zich op bij het restaurant en inderdaad, toen Hennie op haar hurken ging zitten, kwam het beest meteen kijken of er iets te halen viel.
Herinneren jullie je die opmerking over die regenjas nog......nou, op dat moment ging het dus regenen. De tot nu toe prima begaanbare zandweg veranderde in een modderige glijbaan. Onze banden slipten helemaal dicht, dus het was geen pretje. En uit de auto gaan ook niet, want inmiddels was het koud en regenachtig. Beetje jammer, maar daar waren we dus uitgebreid voor gewaarschuwd. Het weer hier kan ineens omslaan. Dat zal ons geen tweede keer gebeuren!
Al met al hebben we dinsdag een geweldige dag meegemaakt op het schiereiland. Zoveel dieren te zien en zo'n imposant landschap. Zelfs met het onstuimige weer was het prachtig. Misschien hadden we daar iets meer van genoten in een 4WD, maar vooruit. Echt een topdag!
Vanochtend (woensdag) vertrokken we op tijd richting Punta Tombo. Na ongeveer 250 kilometer rijden over de pampa's, kwamen we aan bij dit beschermde gebied voor pinguïns. Hier zit de grootste kolonie Magelaanse pinguïns van het zuidelijk halfrond. Elk jaar komen er tussen september en april een half miljoen om te broeden. We hebben ze niet geteld, maar het waren er heel erg veel. Er liep een route van 3 kilometer door het gebied en overal langs de route en ver daarbuiten zaten pinguïns. Ze zaten in holen, vaak met kleine kuikentjes of een ei. Heel heel heel erg schattig. En piepen dat die kleine dingen doen, ongelofelijk! En tussen de pinguïns door liepen ook heel veel andere dieren. Kleine knaagdiertjes, weer een gordeldier, allerlei vogels en guanacos. Maar de topatractie waren toch echt die zwart witte vriendjes. Wat zijn die leuk in het echt!
Na Punta Tombo zijn we naar Gaiman gereden, waar we overnachten in een hosteria, een soort B&B. We zijn net terug van ons 'diner'. We hadden weinig trek, dus een theehuis leek ons een prima idee. Gaiman is gesticht door de Welsh en dat is nog steeds merkbaar. De gebouwen, de namen en uithangborden zijn onargentijns, maar doen echt wat Iers aan. Maar goed, het theehuis. Het leek van binnen meer een soort museum, maar we werden vriendelijk ontvangen en neergezet aan een tafeltje. Wij dachten dat we wel een kaart zouden krijgen en net toen we tegen elkaar zeiden dat die kaart wel heel lang wegbleef, kwam die uiterst vriendelijke serveerster aan met een schaal vol brood, scones, jam, kaas en vooral.......5 soorten gebak! Dat hebben we ons dus maar gewoon laten overkomen en smaken. Wel anders dan we gedacht hadden, maar ach.
Morgenvroeg stappen we weer in het vliegtuig en vertrekken we naar El Calafate, waar we onze reis in een iets rustiger tempo zullen vervolgen. Maar Peninsula Valdez en Punta Tombo waren echt geweldig! We hebben zo ontzettend veel dieren gezien, dat we er erg van onder de indruk zijn. En foto's selecteren gaat een hels karwei worden.
Tot een volgende keer, dan vanuit de bergen!